مرا زحسرت رخش به دشت غم کشا ندم ( علی خلج )

مرا زحسرت رخش به دشت غم کشا ندم
همی رسم چو در برش بخواریم براندم

کجا برم شکا یتت بگویم ان حکا یتت
چو تشنه گان بسوی اب پی سراب دواندم

عجب حکا یتی شده میان ما و یار ما
که انتظار ش و کشم که لحظه ای بخواندم

چه شبها تا به صبح نشسته ام اشا راتش
ولی هزار و صد فسوس که لایقم ندا ندم

فدای خال ان لبت مکن دگر گران سری
اگر زلطف نظر کنی زغصه ها راها ندم

خیال چشم و ابروهات مرا رها نمی کند
که هجر تو مرا مدام چو شمع می سوز اندم

خلج نشسته بر درت گدای کوی رحمتت
که اتشت درون من به نیستی کشا ندم

علی خلج

مرا زحسرت رخش به دشت غم کشا ندم (علی خلج)

مرا زحسرت رخش به دشت غم کشا ندم 
همی رسم چو در برش بخواریم براندم

کجا برم شکا یتت بگویم ان حکا یتت 
چو تشنه گان بسوی اب پی سراب دواندم

عجب حکا یتی شده میان ما و یار ما 
که انتظار ش و کشم که لحظه ای بخواندم

چه شبها تا به صبح نشسته ام اشا راتش 
ولی هزار و صد فسوس که لایقم ندا ندم

فدای خال ان لبت مکن دگر گران سری 
اگر زلطف نظر کنی زغصه ها راها ندم

خیال چشم و ابروهات مرا رها نمی کند 
که هجر تو مرا مدام چو شمع می سوز اندم

خلج نشسته بر درت گدای کوی رحمتت 
که اتشت درون من به نیستی کشا ندم

علی خلج